പയ്യന്നൂർ: ഹാർമോണിയത്തിന്റെ സംഗീതം മധുരമാണ്. എന്നാൽ ഹാർമോണിസ്റ്റ് വി.ശ്രീധരൻ എന്ന കലാകാരൻ്റെ ജീവിതം ഒട്ടും മധുരം നിറഞ്ഞതായിരുന്നില്ല. മരിച്ചപ്പോൾ പോലും സ്വന്തക്കാർ ആരും തിരിഞ്ഞു നോക്കിയില്ല. ഒടുവിൽ ഏഴു വർഷമായി ഭക്ഷണവും താമസ സൗകര്യവും നൽകിയ സമൂഹിക പ്രവർത്തകൻ ഡോ. ഷാഹുൽ ഹമീദ് ചിതക്ക് തീ കൊളുത്തിയപ്പോൾ മലയാളിയുടെ കെടാത്ത മാനവികതയുടെയും സഹജീവി സ്നേഹത്തിന്റെയും കനലാണ് ആളിക്കത്തിയത്. അത് ഡോ. ഷാഹുൽ ഹമീദ് സമൂഹ മാധ്യമങ്ങളിൽ കുറിച്ചപ്പോൾ കുറിപ്പിന് ലഭിച്ച സ്വീകാര്യത മലയാളിയുടെ ചേർത്തു പിടിക്കലിന്റെ ഏറ്റവും പുതിയ മറ്റൊരു അടയാളപ്പെടുത്തലായി മാറി.

ഡോ. ഷാഹുൽ ഹമീദിൻറെ സോഷ്യൽ മീഡിയ പോസ്റ്റ് വായിക്കാം

മൂന്നു ദിവസത്തെ മോർച്ചറിയിലെ കാത്തിരിപ്പിന് ശേഷം

ശ്രീധരേട്ടനെ പൊതു ദർശനത്തിനായി ഹോപ്പിലേക്കു കൊണ്ട് വന്നു. ആരോരുമില്ലാത്ത ആൾ എന്നതിൽ നിന്നും സഹോദരന്റെ മകനിലേക്ക് വരെ അന്വേഷണം ചെന്നെത്തി എന്നിട്ടും ആർക്കും കാണാനോ അവസാന കർമ്മങ്ങളിൽ പങ്കെടുക്കാനോ താല്പര്യമില്ല കിട്ടാവുന്നതിൽ ഏറ്റവും നല്ല പൂക്കളുപയോഗിച്ച് ഒരു റീത്തും കൊണ്ടാണ് ഞാൻ പോയത്. അവസാനമായി നൽകുന്നത് അല്ലെ. ഇനി ആ മനുഷ്യൻ ഒരു ആവശ്യത്തിനും എന്നെ വിളിക്കില്ലല്ലോ.. വിളിക്കുമ്പോളൊക്കെ പറയും സാറിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടാൽ ഒരു സമാധാനം ആണ് എന്ന്.അത് കൊണ്ട് എന്ത് തിരക്കാണെങ്കിലും സാർ എന്റെ ഫോൺ എടുക്കാതെ നിൽക്കരുത് എന്ന് പറയുമായിരുന്നു. ഇനി ആ വിളികൾ ഇല്ല…. 6-7 വർഷമായി ശ്രീധരേട്ടൻ എന്നെ പരിചയപ്പെട്ടിട്ട് പയ്യന്നൂരിലേ ശ്രീധരേട്ടനെ കുറിച്ച് ഒരു വാർത്ത എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെടുത്തിയത് പയ്യന്നൂരിലെ രതീഷ് ആയിരുന്നു. അന്ന് മുതൽ ഞാൻ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നതാണ്
ശ്രീധരേട്ടനെ… രണ്ട് മൂന്നു വർഷം മുമ്പ് ഒരു അപകട ഇൻഷുറൻസ് പോളിസിയിൽ നോമിനിയായി എന്റെ പേര് കൊടുക്കാൻ എന്നോട് ഡീറ്റെയിൽസ് എഴുതി വാങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ ചോദിച്ചു ശ്രീധരേട്ടന് എന്തെങ്കിലും പറ്റിയിട്ടു ഞങ്ങൾക്കെന്തിനാ പണം? ബാങ്കിൽ അക്കൗണ്ട് ഉള്ളത് കൊണ്ട് ഫ്രീ ആയുള്ള പോളിസി ആണ്
എനിക്കും ആളുണ്ടെന്നു അവർ അറിഞ്ഞോട്ടെ സാറേ…. എന്റെ നോമിനി സാറാ……
ഇന്ന് അതോർക്കുമ്പോൾ അന്നേ അദ്ദേഹത്തിനു അറിയാമായിരിക്കണം എന്നെ തേടി ഒരു ബന്ധുവും വരില്ലെന്ന്. ശ്മശാനത്തേക്കു എത്തി ദഹിപ്പിക്കാനായി തയ്യാറാക്കിയ പെട്ടി പോലെ തോന്നിക്കുന്ന ചിതയിലേക്ക് . അവിടുള്ള ഒരാൾ ഇവരുടെ അവകാശി ആരാണെന്നു ചോദിച്ചു 2-3 പേര് ഉത്തരം പറഞ്ഞു ആരുമില്ല ആരും വന്നില്ല എന്ന്… ഞാനുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞു ഞാൻ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി നിന്നു
കൂടെ ഹോപ്പിന്റെ ജയമോഹൻ സാറും പ്രിയേഷും അനുഗമിച്ചു. ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി കയ്യിൽ ചിതക്കു തീ കൊളുത്താനുള്ള തീയുമായി ഞാൻ മുന്നോട്ട് നടന്നു. മനസ്സിൽ ഒറ്റ വിചാരം മാത്രം ആ മനുഷ്യനെ അനാഥനാക്കാൻ പാടില്ല

അങ്ങിനെ ശരിക്കും ഞാൻ ശ്രീധരേട്ടന്റെ നോമിനിയായി….

ചിതക്കു തീ കൊളുത്തിയതിനു ശേഷം മറ്റുള്ള ഭാഗങ്ങളിലേക്ക് ജയമോഹൻ സാറും പ്രിയേഷും തീ കൊളുത്തി
ദൃക്‌സാക്ഷികളായി കുറച്ചു മനുഷ്യ സ്നേഹികളും

ചെയ്തത് ശരിയാണോ എന്നറിയില്ല
മതം എന്ത് പറയുന്നു എന്നൊന്നും ഞാൻ നോക്കിയില്ല 6-7 വർഷമായി എന്നെ സ്നേഹിച്ചു കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു മനുഷ്യനെ അനാഥനായി പറഞ്ഞയക്കാൻ കഴിയില്ലായിരുന്നു

എന്നാലും അവസാന നിമിഷം വരെ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു ശ്രീധരേട്ടന്റെ ഏതെങ്കിലും ഒരു ബന്ധു വന്നിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന്
ശ്രീധരേട്ടൻ എന്താണ് ആഗ്രഹിച്ചതെന്നു നമുക്ക് അറിയില്ല എന്നാലും നമ്മുടെ ഉത്തരവാദിത്തം നിറവേറ്റി എന്ന വിശ്വാസത്തോടെ
ശ്രീധരേട്ടന്റെ ആത്മാവിന്റെ ശാന്തിക്കു വേണ്ടി പ്രാർഥനയോടെ
ഡോ. ശാഹുൽ ഹമീദ്